Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
The sigh1 is a big tree, with a big shadow
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
that spreads its roots throughout the soul, its branches throughout the body
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί
But as a bird opens up
φτερούγα στον αέρα
its wing to the wind,
το δέντρο γίνεται γιορτή
the tree becomes a celebration
και φτερουγίζει η μέρα
and the day flutters
Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω;
How many times should I say it to you, how many times should I announce it to you?
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω;
Shall I whisper it to you or shall I sing it to you?
Θα σου το πω ψιθυριστά,
I will whisper it to you
όπως μιλάει το βλέμμα
the same way your gaze speaks
που κρύβει μες τη σιγαλιά
(your gaze) which hides in its quiet
του κόσμου όλο το αίμα
the entire world's blood
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
This world that changes
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
how it resembles you, how it resembles you
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
This world that changes
με τρομάζει, με τρομάζει
scares me, scares me
Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
So, we seem lost in the course of death
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
in the definitive freeze, in the horror of the invisible
Μα οριστικά θα 'χεις χαθεί,
You will surely have been lost
μονάχα αν το διαλέξεις
but only if you choose to be
όπως διαλέγει η μουσική
just as music chooses
τα λόγια και τις λέξεις
the lyrics and the words
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
This world that changes
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
how it resembles you, how it resembles you
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
This world that changes
με τρομάζει, με τρομάζει
scares me, scares me