به سر می دوم رو به خانه ی تو
I'm running towards your house
که شاید بیابم نشانه ی تو
So that maybe I can find a sign of you
فتاده ز پا خسته آمده ام
Fallen to the ground, I arrived tired
که سر بگذارم به شانه ی تو
So that I may lean my head on your shoulder
به یادت به هر سو نظاره کنم
To be reminded of you I look in every direction
ز داغت به تن جامه پاره کنم
I rip apart my clothes from your scar on my body
غمت گر به جانم شرر نزند
If your sorrow does not set alight my soul
هوای جنونم به سر نزند
My mind won't be in a state of insanity
امید دلم در برم بنشین
The hope of my heart, sit down around me
تا مگر ز دلم غم برون برود
So the sorrow within me might leave
وگرنه ز چشم نخفته ی من
Otherwise, from my wakeful eyes
تا سپیده دمان جوی خون برود
A stream of blood may flow at the break of dawn
ز جور فلک مانده در قفسم
From the injustice of the heavens I was left in a cage
تا به سنگ ستم پرشکسته مرا
Until a cruel stone broke my wings
وگر این قفس را به هم شکنم
And even if I break open this cage
تا کجا ببرد بال خسته مرا
To where will these tired wings carry me?
نخیزد نغمه ی مستانه ی تو
A song about drunkenness of you does not rise
شده پر گرد غم کاشانه ی تو
It became sorrow and filled your abode
گرفته شعر تو روی زمین را
The poem about you was taken to the ground
چرا زیر زمین شد خانه ی تو
Why was your house underground?
به سر می دوم رو به خانه ی تو
I'm running towards your house
که شاید بیابم نشانه ی تو
So that maybe I can find a sign of you
فتاده ز پا خسته آمده ام
Fallen to the ground, I arrived tired
که سر بگذارم به شانه ی تو
So that I may lean my head on your shoulder