دو تا پرنده هستیم رو شاخه های غربت
We're two birds, on the stranger branches,
نه اهل قصه گفتن نه خوندن و نه صحبت
Neither telling a story, nor singing and talking,
ما بس که نپریدیم پریدن یادمون رفت
We didn't fly so long that we forgot how to fly,
تو راه موندیم و دیگه رسیدن یادمون رفت
We remained on the way, and we forgot to reach destination,
نه رفیقی نه سلامی نه کسی با یه پیامی
No friend, no greeting, no one with a message,
رو درختی تنها توی دشت و صحرا بی پناهیم
We're alone on a tree, in a plain desert, without a shelter,
سر توی بال هم اما باز محتاج یه نگاهیم
Our heads in each other's wings, yet we're still in need of a glance,
پاک و معصوم بی گناهیم
We're virtuous, innocent, and faultless
خالی از حرف پر آهیم
Free of words, full of sighs,
دو تا پرنده هستیم رو شاخه های غربت
We're two birds, on the stranger branches,
نه اهل قصه گفتن نه خوندن و نه صحبت
Neither telling a story, nor singing and talking,
ما بس که نپریدیم پریدن یادمون رفت
We didn't fly so long that we forgot how to fly,
تو راه موندیم و دیگه رسیدن یادمون رفت
We remained on the way, and we forgot to reach destination,
هر زمستون که میمیریم
Though we die every winter,
تو بهار باز جون می گیریم
Yet we revive in the spring,
تنای سرد ما واسه دست آفتاب بیقراره
Our cold bodies are impatient for the sunshine's touch,
تا بهارو دیدن چاره ما تنها انتظاره
Until revisit of spring, our recourse is but patience,
انتظاره انتظاره چاره تنها انتظاره
Patience, patience, recourse is but patience,
دو تا پرنده هستیم رو شاخه های غربت
We're two birds, on the stranger branches,
نه اهل قصه گفتن نه خوندن و نه صحبت
Neither telling a story, nor singing and talking,
ما بس که نپریدیم پریدن یادمون رفت
We didn't fly so long that we forgot how to fly,
تو راه موندیم و دیگه رسیدن یادمون رفت
We remained on the way, and we forgot to reach destination.