به صلیب صدا مصلوبم ای دوست
I'm crucified to the cross my voice, my friend
تو گمان مبری مغلوبم ای دوست
You don't assume that I'm defeated, my friend
شرف نفس من، اگه شد قفس من
If the honor of my breath became my own cage,
به سکوت تن ندادم، تا نمیرم بیکفن
I didn't give in to the silence, for not dying without a shroud1
وقتی گفتن یه گناه بود؛ مثل دیدن یا شنیدن
When saying was a crime by itself, like seeing and hearing
معنی آوازم این بود؛ ته بنبست داد کشیدن
The meaning of my song was this: shouting at a dead-end
وقتی حتی توی خلوت، فکر آزادی قفس بود
When even in private, thinking of freedom, was the cage itself
گفتنیها رو میگفتیم، اگه فرصت یه نفس بود
We were saying, what we had to, even when the opportunity was as long as a breath
به گناه صدا با جرم گفتن
To the guilt of the voice, with the conviction
اگه روی صلیب ویرون شدم من
Of saying, If I got destroyed on the cross
شرف نفس من، اگه شد قفس من
If the honor of my breath became my own cage,
به سکوت تن ندادم تا نمیرم بیکفن
I didn't give in to the silence, for not dying without a shroud
تو شبای سکوت فریاد من بود
In the nights of silence, my cry was the river's
ته جنگل خواب بیداری رود
Awakeness, at the end of the sleeping forest
از غروب هراس تا صبح موعود
From the sunset of fear to the promised morning
تیغ خشم خلیل بر قلب نمرود
It was the blade of Khalil's2 rage to Nimrod's3 heart4
در عذاب تشنگی گم، حسرت من بوی گندم
Lost in the agony of thirst, my regret, the smell of wheat
بر دلم داغ شقایق از عذاب تلخ مردم
In my heart, the sorrow of anemones, the bitter torment of people
از کسی که مثل بختک تو شبام انداخته سایه
From someone who casts shadows like Night hag5 in my nights,
یه سؤال ساده کردم، نفرت من شد گلایه
I asked a simple question, my hate became a complaint