Eίμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
We are some disjointed guitars.
κιθάρες. O άνεμος, όταν περνάει,
When the wind blows through
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
discordant lines and sounds awaken
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
in the chainlike strings that dangle.
Eίμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
We are some incredible antennae
Yψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
rising like fingers into chaos,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
on their tips the infinite resounds
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
but soon to crash all broken down.
Eίμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
We are some diffused senses,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
with no hope to assemble.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
In our nerves the whole of nature tangled.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
In our body, in our memory tormented.
Mας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
Repulsed by things and poetry
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
is the envied refuge.