Ν’ ανέβαιν’ από την καρδιά στα χείλη το φαρμάκι
If only it was raised from the heart to the lips, the poison
να δεις πως το κατέβαζα με μια γουλιά κρασάκι
for you to see how I would down it with a small sip of wine
Να ‘τανε η καρδούλα μου ένα μικιό φουρνάκι
If only my heart was a little oven
να γίνει το παράπονο με μιας οφτό αρνάκι
for the grievance to become at once roast lamb
Όλα σου καλά, μα ζητάς πολλά, δεν είναι πάντα Κυριακή
All of you is good, but you ask for a lot, it's not always Sunday
αχ και να ‘χαμε, ήντα να ‘χαμε; Δυο καρύδια και μια ρακή
if only we had, what [thing] if we had? Two walnuts and a raki
Να ‘τανε ξόμπλια οι άνθρωποι στου αργαλειού τα χτένια
If only humans were jewels, at the loom's combs
θα ‘τανε κι η κουβέντα μας κλωστή μαλαματένια
then our words would also have been golden thread
Να ‘ταν δεκάρες οι καημοί στον τενεκέ του κόσμου
If only the sorrows were dimes in the tin of the world
να δεις πως θα τσι σκόρπιζα μ’ ένα παλέτι, φως μου
for you to see how I would scatter them with a kick, my light
Όλοι έχουμε τα μεράκια μας άλλος λίγο κι άλλος πολύ
All of us have our passions, one a little and another a lot
να μπορούσαμε να χωρούσαμε στου παράδεισου την αυλή.
if only we could have fit in paradise's garden.
Αντερογαρδουμοσκωτοφλεμονoκάπουλά σου
Anterogardoumoskotoflemonokapoula of yours
ποτέ δεν τα κατάλαβα τα λόγια τα δικά σου
I never understood them, the words of yours
Να ‘θελα πρόβαινες κυρά στ’ όνειρο ανάρια ανάρια
I wanted for you to have appeared, lady, in the dream, from time to time
θα ‘ταν η σκέψη μου η θολή σαν το νερό καθάρια
my foggy thought would have been clear like the water
Μη μαραίνεσαι μα να φαίνεσαι μες τση θύμησης τ’ αχνό
Don't be withered, but show yourself, in the faintness of remembrance
μην πειράζεσαι και μη νοιάζεσαι που όταν τραγουδώ πονώ
don't be bothered and don't care, for when I sing I hurt.