Το μαύρο υφαντό η νύχτα αφήνει
The black woven the night leaves
που ολημερίς στον ουρανό κεντούσε
which all day long in the heaven she was weaving
μ' απ' τη σχισμάδα του πλεχτού ξεχύνει
but from the tear of the woven pours
άστρων ασήμι που γιά προίκα της φυλούσε.
silver of the stars that she was keeping as her endowment.
Του ανέμου κόρη που έγειρες στην κλίνη
Wind's daughter, [you] who leaned on the bed
να σ' αντικρύσω λίγο λαχταρούσα
I longed to see you for a while
αχ πρόβαλε σιμά στο παραθύρι
oh, come out close to the window
μες στων ματιών σου την πηγή να ξεδιψούσα.
my thirst to have quenched in your eyes' spring.
Τη μέρα βασανίζονται τα λόγια
In the day the words are tortured
και στης ντροπής μπερδεύονται το χτένι
and in shame's comb they are tangled
μα τη νυχτιά στου φεγγαριού τ' αλώνια
But at night in the moon's threshing floors
πέφτει ο μπερντές της σκοτεινιάς και τ' ανασταίνει.
the veil of darkness falls and resurrects them.
Του ανέμου κόρη που έγειρες στην κλίνη
Wind's daughter, [you] who leaned on the bed
με ποιού κρασί τη σκέψη σου μεθούσες
with whose wine your thought were you getting drunk
αχ έβγα να σε δω στο παραθύρι
oh, come out to see you on the window
και σαν μισέψω να θαρρώ πως μ' αγαπούσες.
and when I depart to think that you loved me.