Χτυπάει τον μόνο η αυγή
Dawn strikes the only one
που έχει τη λύπη ταίρι
who has sorrow for a companion,
Σπρωξιά γερή, μετωπική
A strong, frontal shove,
μετά κανείς δεν ξέρει
after that, who knows
Τον πόνο κάνει φυλαχτό
He makes his pain an amulet,
τους φόβους του αγαπάει
he loves his fears,
Στήνει τα βράδια, σκηνικό
he stages his nights, like a scene,
κι όπου τον πάει, πάει
and where it takes him, it takes him
Απ' τη μοίρα σου δραπέτης
A fugitive from your fate,
λυτρωμένος μα και φταίχτης
you returned
ξαναγύρισες
redeemed but also culpable
Μια και δυο και τρεις και δέκα
Once and twice and thrice and ten times
σαν κορίτσι και γυναίκα
you kissed me
εσύ με φίλησες
like a girl and a woman
Χτυπάει τον ξένο η αυγή
Dawn strikes the stranger
με τον καημό στο χέρι
with sorrow at the ready
Του τραγουδάει, του μιλά
she1 sings to him, she talks to him
την ξενιτιά του ξέρει
she knows his foreign land2
Κερνάει καπνό, φυσάει λυγμό
He gives out tobacco3, he exhales a sob,
φέρνει στο νου του εκείνη
he brings her to mind4
και γαληνεύει, την κοιτά
and he stills, he watches her
όταν τα μάτια κλείνει
as he closes his eyes