Είμ’ ορφανός από παιδί
I was orphaned when
δεν έτυχε να δούνε,
I was still an infant.
και μένα, τα ματάκια μου
My little eyes never rejoiced
μάνα, για να χαρούνε
at my mother’s sight
Έτσι μου ήτανε γραφτό
It’s been my fate
γονιούς να μη γνωρίσω
to have known no parents
ούτε αδέρφια κι αδερφές
Neither any brothers nor any sisters
και ορφανός να ζήσω
And an orphan’s life I have always led
Βλέπω μανάδες με παιδιά
The sight of a mother beside her children
και καίγετ’ η καρδιά μου
breaks my heart
και με παράπονο πολύ
And makes me moan and weep
κλαίω τη μοναξιά μου
over my loneliness
Όλο με αχ κι όλο με βαχ
My days go by
οι μέρες μου περνάνε
with sobs and sighs so deep
και πάντα βρίσκομ’ ορφανός
And my bed will always cradle
στην κλίνη που κοιμάμαι
my orphan self when I turn in