Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
The days of our future stand in front of us
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
like a row of little lit candles --
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
golden, warm, and lively little candles.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
The days past remain behind us,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
a mournful line of extinguished candles;
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
the ones nearest are still smoking,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
cold candles, melted, and bent.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
I do not want to look at them; their form saddens me,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
and it saddens me to recall their first light.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
I look ahead at my lit candles.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
I do not want to turn back, lest I see and shudder
τί γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
at how fast the dark line lengthens,
τί γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
at how fast the extinguished candles multiply.