Τώρα που τα μάτια σου σωπαίνουν
Now that your eyes are still
μπαίνουν τα τραγούδια στο συρτάρι,
the songs go back in the drawer,
κρύβεται στη νύχτα το φεγγάρι,
the moon is hiding through the night
και τα τριαντάφυλλα θρηνούν
and the roses grieve
Τώρα που πλαγιάζεις λυπημένη
Now that you’re laying sad
βγαίνει ένα παράπονο στις στράτες,
a plaint comes out in the streets
πνίγει τους ανύποπτους διαβάτες
and overwhelms the unsuspecting passers by
και τους κάνει αναίτια να πονούν
and makes them unduly languished
Τώρα που 'χεις γίνει κάποιος στίχος
Now that you’ve become some stanza,
ήχος μακρινός πικρής φλογέρας,
a distant sound of bitter flute,
βάζει τα φτερά του ο αγέρας
the wind is putting on it’s wings
και το παραθύρι μου χτυπά
and comes knocking on my window
Τώρα που η ζωή μας έχει κάνει
Now that life has driven us where
φτάνει να μου λες, δεν πάει άλλο
you’re saying to me “Enough, it can’t go on”
πώς απ' την καρδιά μου να σε βγάλω
how can I pull you out of my heart
που ΄μαθε από σένα ν' αγαπά
that has learned to love by you