Κάθε βράδυ που ξεμένω μόνος και την περιμένω
Every night that I remain alone and I wait her
ζωγραφίζω με μολύβι τη μορφή της που μου λείπει
I draw with a pencil her figure that I miss it
τ’ άψυχο χαρτί χαϊδεύω κι απ’τον πόνο δραπετεύω
I caress the lifeless paper and I escape from pain
έχοντας μια ελπίδα ότι ίσως ξαναρθεί
having the hope that maybe she will come again
Μα δε τη νοιάζει μα δε τη νοιάζει
But she doesn't care,but she doesn't care
που όταν λείπει ο ουρανός μου σκοτεινιάζει
that when she is absent,my sky darkens
Κάθε βράδυ που ξεμένω μόνος και την περιμένω
Every night that I remain alone and I wait her
ψάχνω τα παλιά μου λάθη στου καφέ το κατακάθι
I search my old mistakes in the coffee's sediment
και με μένα τα βάζω που ποτέ μου δεν αλλάζω
and I get angry with me because I never change
και ξοδεύω τη ζωή μου για να ξαναρθεί
and I spend my life to her coming again
Μα δε τη νοιάζει μα δε τη νοιάζει
But she doesn't care,but she doesn't care
που όταν λείπει ο ουρανός μου σκοτεινιάζει
that when she is absent,my sky darkens