کرانی ندارد بیابان ما

چونک درآییم به غوغای شب

چون می‌روی، بی من مرو

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا

ما را سفری فتاد بی‌ ما

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا

زاهد بودم ترانه گویم کردی

بیایید بیاییدبیایید بیایید که گلزار دمیده‌ست

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

بر من در وصل بسته میدارد دوست